خرید ادویه عمده و قیمت ادویه فله در مرکز ادویه ایران

مگر مسؤولان ما نمی دانند هدف اصلی تحریم ها این است که مردم به ستوه آیند و شورش کنند و از داخل همه چیز را به هم بریزند؟!
مگر نمی دانند که در این طرح، به اعضای سازمان مجاهدین خلق(منافقین) -که اکنون در آلبانی مستقرند- مأموریت داده شده است بر بستر نارضایتی ها سوار شوند و جرقه شورش را بزنند و حتی به کشته سازی روی بیاورند؟!
مگر نمی دانند که طرح براندازی از داخل به حدی جدی است که حتی مراکزی در کشورهای همسایه برای هدایت ناآرامی های داخلی ایجاد شده و مترصد فرصت اند؟
و باز مگر نمی دانند که طبق نظرسنجی ها، میزان نارضایتی در جامعه به بالاترین میزان خود در سال های اخیر رسیده است؟!

اگر نمی دانند که وای به حال ایشان و وای به حال ایران؛ اما اگر می دانند چرا این قدر روی اعصاب و روان مردم راه می روند؟!

اگر نمی توانند به هر دلیلی اعم از تحریم ها و محدودیت ها و ناتوانی ها، اوضاع اقتصادی را سر و سامان دهند لااقل در حوزه اجتماعی آزادی های بیشتری برای مردم قائل شوند. نمی شود که مردم شاهد روابط بین المللی مخدوش کشورشان باشند، در سیاست داخلی هر روز دعواها و ناکارآمدی ها را نظاره کنند، در اقتصاد روز به روز دچار مشکلات شدیدتری شوند، در عرصه اجتماعی و فرهنگی هم محدودیت های بیشتری تجربه کنند و در نهایت حال شان هم خوب باشد و همه چیز وفق مراد پیش برود!

هشدار! که ادامه این روند، بازی در زمین دشمنی است که می خواهد در داخل ایران بحران و شورش به پا کند.
تنها پادزهر این وضعیت گره خورده، ایجاد "گشایش" در جامعه و سیاست داخلی و خارجی است: باید آزادی های اجتماعی بیشتری را به رسمیت شناخت و از تحمیل سبک خاصی از زندگی بر یک جامعه متکثر 80 میلیونی دست برداشت، باید به همه نیروهای سیاسی اجازه فعالیت و مشارکت واقعی داد، باید مداخله حکومت در اقتصاد به حداقل ترین سطح ممکن برسد، باید تدبیر بیشتری با جهان تعامل کرد تا توطئه کسانی که می خواهند ایران را به بحران داخلی یا جنگ خارجی بکشند، خنثی شود. در غیر این صورت، بازی به همان شکل پیش می رود که در واشنگتن و تل آویو و ریاض طراحی شده است.

وضعیت کنونی، حق ایران و ایرانی ها نیست. این سرزمین و مردمانش، توانمندی های زیادی دارند که زیر غبار ناکارآمدی ها و شعارزدگی ها پنهان مانده است و دارد از بین می رود. حتماً می توان با تصمیمات درست، راهبردی و شجاعانه اوضاع را بسیار بهتر کرد و ایران را به مدار رشد و توسعه بازگرداند. این حق مسلم ماست.

همچنین نمی‌دانم این ویدیو آشکارا ضبط شده یا پنهانی اما در اصالت و واقعیت آن تردیدی نیست و چون قصد ضبط کننده آسیب شناسی و هشدار دربارۀ سطح اطلاعات عمومی جوانان است می توان بر آن درنگ و نکاتی را مطرح کرد و گرنه اگر ضبط مخفیانه مشکلی ایجاد می کرد به آن نمی پرداختم.

دکتر زیباکلام از دانشجویان می‌پرسد:

وقتی لایحه‌ای در مجلس به تصویب می‌رسد، بعد چه می شود؟

دانشجوی اول پاسخی ندارد. دانشجوی دوم هم یا پاسخی ندارد یا نادرست پاسخ می دهد و دکتر زیباکلام با لحنی آمیخته از خشم و طعنه می گوید: گِل بگیرند درِ آموزش و پرورشی را که به شما دیپلم داد!

ظاهرا دانشجوی سوم این پرسش ساده را به درستی پاسخ می دهد که آقای زیباکلام، قدری آرام می گیرد. اما چون این اتفاق در دانشگاهی معتبر و در قبال پرسشی ساده رخ داده نکاتی را می توان طرح کرد و قبل از آن حدس زد که دانشجویان دورۂ لیسانس هستند چون اگر در مقطع کارشناسی ارشد یا دکتری درس می خواندند، استاد بی سوادی دانشجویان را باید به گردن دانشگاه هایی که مدرک لیسانس و فوق لیسانس اعطا کرده اند می انداخت و می گفت: گِل بگیرند درِ دانشگاهی را که به شما مدرک داد و آموزش و پرورش را متهم نمی کرد که قصور داشته و ظاهرا اوایل ترم است که نام دانشجویان را نمی داند و خود را هم مقصر نمی پندارد و در واقع دانش آنان را در ابتدای کار محک می زند.

هر چه رابطه مردم و حکومت در مراحل نخستین تعریف شود (به ویژه مرحله همزیستی که رابطه ای عقلانی و مبتنی بر محاسبه گری و نظارت است) ثبات جامعه و نظام سیاسی آن، بیشتر خواهد بود.
حکومت هایی که با نقد و اعتراض مواجه اند نیز باید نقدها و اعتراضات را به عنوان نشانه های حیات امید به رسمیت بشناسند و نگذارند مردم وارد فاز بی تفاوتی شود و نهایتاً به ستوه آیند.

نکته مهمی که نباید مغفول بماند این است که اگر گروهی از مردم در مرحله اول (شیفتگی) باشند و گروهی دیگر به مرحله "به ستوه آمدگی"برسند، آن جامعه از درون مهیای تفرقه و درگیری داخلی خواهد بود و این، خطر فروپاشی سیاسی و اجتماعی و از بین رفتن همبستگی ملی را تشدید می کند. آنچه این روزها در ونزوئلا می گذرد، مصداقی از این وضعیت میهن سوز است.

راهکار اصلی نیز برای این که رابطه مردم و حکومت وارد فازهای خطرناک نشود، این است که حکومت سیستمی دائمی برای رصد مطالبات و گرایش های مردم داشته باشد و مرتباً خود را با خواسته های عمومی جامعه وفق دهد.
اگر هم به هر دلیلی، بین جهت گیری حکومت و رویکردهای عمومی مردم فاصله ای بیفتد، این حکومت است که باید "انعطاف" به خرج دهد و این انعطاف شامل همه عرصه هاست، از سیاست داخلی و آزادی های اجتماعی گرفته تا اقتصاد و روابط خارجی.

اگر حکومتی به جای "انعطاف"، رویکرد "خشک و متصلبانه" داشته باشد، به میزان تصلبی که از خود نشان می دهد، مردم را به سمت مراحل نامطلوب رابطه سوق می دهد و نهایتاً امیدها را به ناامیدی تبدیل می کند. چنان جامعه ای در نهایت به ستوه خواهد آمد و تبدیل خواهد شد به یک بمب ساعتی با لحظه انفجار نامعلوم.