خرید ادویه عمده و قیمت ادویه فله در مرکز ادویه ایران

0

همچنین نمی‌دانم این ویدیو آشکارا ضبط شده یا پنهانی اما در اصالت و واقعیت آن تردیدی نیست و چون قصد ضبط کننده آسیب شناسی و هشدار دربارۀ سطح اطلاعات عمومی جوانان است می توان بر آن درنگ و نکاتی را مطرح کرد و گرنه اگر ضبط مخفیانه مشکلی ایجاد می کرد به آن نمی پرداختم.

دکتر زیباکلام از دانشجویان می‌پرسد:

وقتی لایحه‌ای در مجلس به تصویب می‌رسد، بعد چه می شود؟

دانشجوی اول پاسخی ندارد. دانشجوی دوم هم یا پاسخی ندارد یا نادرست پاسخ می دهد و دکتر زیباکلام با لحنی آمیخته از خشم و طعنه می گوید: گِل بگیرند درِ آموزش و پرورشی را که به شما دیپلم داد!

ظاهرا دانشجوی سوم این پرسش ساده را به درستی پاسخ می دهد که آقای زیباکلام، قدری آرام می گیرد. اما چون این اتفاق در دانشگاهی معتبر و در قبال پرسشی ساده رخ داده نکاتی را می توان طرح کرد و قبل از آن حدس زد که دانشجویان دورۂ لیسانس هستند چون اگر در مقطع کارشناسی ارشد یا دکتری درس می خواندند، استاد بی سوادی دانشجویان را باید به گردن دانشگاه هایی که مدرک لیسانس و فوق لیسانس اعطا کرده اند می انداخت و می گفت: گِل بگیرند درِ دانشگاهی را که به شما مدرک داد و آموزش و پرورش را متهم نمی کرد که قصور داشته و ظاهرا اوایل ترم است که نام دانشجویان را نمی داند و خود را هم مقصر نمی پندارد و در واقع دانش آنان را در ابتدای کار محک می زند.

هر چه رابطه مردم و حکومت در مراحل نخستین تعریف شود (به ویژه مرحله همزیستی که رابطه ای عقلانی و مبتنی بر محاسبه گری و نظارت است) ثبات جامعه و نظام سیاسی آن، بیشتر خواهد بود.
حکومت هایی که با نقد و اعتراض مواجه اند نیز باید نقدها و اعتراضات را به عنوان نشانه های حیات امید به رسمیت بشناسند و نگذارند مردم وارد فاز بی تفاوتی شود و نهایتاً به ستوه آیند.

نکته مهمی که نباید مغفول بماند این است که اگر گروهی از مردم در مرحله اول (شیفتگی) باشند و گروهی دیگر به مرحله "به ستوه آمدگی"برسند، آن جامعه از درون مهیای تفرقه و درگیری داخلی خواهد بود و این، خطر فروپاشی سیاسی و اجتماعی و از بین رفتن همبستگی ملی را تشدید می کند. آنچه این روزها در ونزوئلا می گذرد، مصداقی از این وضعیت میهن سوز است.

راهکار اصلی نیز برای این که رابطه مردم و حکومت وارد فازهای خطرناک نشود، این است که حکومت سیستمی دائمی برای رصد مطالبات و گرایش های مردم داشته باشد و مرتباً خود را با خواسته های عمومی جامعه وفق دهد.
اگر هم به هر دلیلی، بین جهت گیری حکومت و رویکردهای عمومی مردم فاصله ای بیفتد، این حکومت است که باید "انعطاف" به خرج دهد و این انعطاف شامل همه عرصه هاست، از سیاست داخلی و آزادی های اجتماعی گرفته تا اقتصاد و روابط خارجی.

اگر حکومتی به جای "انعطاف"، رویکرد "خشک و متصلبانه" داشته باشد، به میزان تصلبی که از خود نشان می دهد، مردم را به سمت مراحل نامطلوب رابطه سوق می دهد و نهایتاً امیدها را به ناامیدی تبدیل می کند. چنان جامعه ای در نهایت به ستوه خواهد آمد و تبدیل خواهد شد به یک بمب ساعتی با لحظه انفجار نامعلوم.

0

0

0

0

0

0